Հայաստանն աշխարհում առաջին պետությունն է, որ 301 թվականին քրիստոնեությունն ընդունել է որպես պետական կրոն։  Աշխարհի քարտեզի վրա այն փոքր երկիր է, բայց  այնուամենայնիվ հայերը մնում են բացառիկ մշակութային և պատմական հարստության տեր ազգ։

Տարբեր քաղաքակրթությունների խաչմերուկում գտնվող իր տարածքով Հայաստանը կարողացել է պահպանել ամուր ինքնություն։ Որի ինքնատիպ դրսևորումներն  այսօր կարելի է գտնել երկրի տասնմեկ մարզերում:

Ժամանակակից Հայաստանի կենտրոնական մասի արևելքում է գտնվում Գեղարքունիքի մարզը, որի մարզկենտրոնն է Գավառ քաղաքը։

Արևելքի մարգարիտ անունը ստացած Սևանա լիճը զբաղեցնում է մարզի կենտրոնական մասը։ Այն գտնվում է ծովի մակարդակից 1900 մ բարձրության վրա և զբաղեցնում է 1260 կմ² տարածք (Գեղարքունիքի տարածքի մոտ 23,5%-ը): Կապուտակ Սևանն ունի Հայաստանի և Կովկասի հարավի քաղցրահամ ջրերի ամենամեծ պաշարը, այն շրջապատված է բարձր լեռնաշղթաներով, որոնց գագաթնակետը հասնում է ավելի քան 3000 մ բարձրության և շրջապատված է բարձրադիր տափաստանային մեծ տարածություններով:

Լոռու մարզը գտնվում է Հայաստանի հյուսիսում և մտնում է Փոքր Կովկասի լեռնային համակարգի մեջ։

Լոռին լեռնային, կանաչապատ և անտառապատ մարզ է։ Կլիման բարեխառն է և համեմատաբար խոնավ՝ շնորհիվ Լոռի, Փամբակ լեռների, որոնք պաշտպանում են այս տարածաշրջանը հյուսիսից եկող ցուրտ  քամիներից։

Սյունիքը  Հայաստանի հարավային մարզն  է՝ Իրանի հետ սահմանին։ Նրա ոլորապտույտ ճանապարհներն ու գետերը շրջապատված են ընդարձակ անտառներով։ Մարզկենտրոնը Գորիսն է։ Այն ուշագրավ ճարտարապետությամբ պատմական քաղաք է, որտեղ ընդունելությունն առանձնահատուկ ջերմ է:

Երկրի տնտեսական և մշակութային կենտրոնն իհարկե մայրաքաղաք Երևանն է։ Որի  բնակիչներն ավելի ու ավելի հաճախ  են նախընտրում հանգստյան օրերն անցկացնել քաղաքից դուրս՝  վայրի բնության մեջ, քայլարշավների ու լեռնագնացության մասնակցելով։ Երևանում են տեղակայված քայլարշավների, լեռնագնացության ու զբոսաշրջության  հիմնական ներկայացուցիչները՝ ներառյալ Հայաստանի լեռնագնացության և արշավների  ֆեդերացիան, Հայք Արմենիան և այլ պատասխանատու կառույցներ։